Një ngjarje sa komike aq edhe tronditëse vjen nga fshati Gjinar i Elbasanit, ku një fshatar vendosi të ndjekë një metodë jo fort konvencionale për të rritur rendimentin e prodhimit të tij bujqësor.

Në përpjekje për të mbjellë patate të mëdha dhe të shijshme, ai përdori fekale njerëzore si pleh, duke besuar se kjo metodë do të përshpejtonte rritjen dhe do të riste madhësinë e prodhimit.

Gjatë gjithë sezonit të rritjes, fshatari u kujdes me përpikëri që të ushqente tokën me “pleh të freskët”, duke mos marrë parasysh pasojat që kjo mund të kishte për cilësinë e prodhimit dhe për shëndetin e konsumatorëve.

Por momenti i të papriturës erdhi në kohën e korrjes. I lumtur dhe krenar, ai nisi të shkulë patatet një nga një, i grumbulloi dhe i përgatiti për përdorim në familje.

Në provën e parë, ai vendosi t’i skuqte disa, por çudia nuk vonoi të shfaqej: patatet kishin një erë të padurueshme dhe një shije të hidhur, të ngjashme me substancën që ishte përdorur për t’i plehëruar – fekalet.

Edhe pse shija dhe aroma ishin të papranueshme, fshatari vendosi të mos e hidhte mundin e tij dëm.

Në vend që t’i asgjësonte, ai i çoi në tregun e Elbasanit dhe i shiti me një çmim të ulët, duke mos paralajmëruar askënd për metodën e prodhimit apo për aromën aspak të zakonshme të tyre.